ลองสักครั้ง
เมื่อเด็กอายุ 29 เริ่มเล่นแบด!!!
หลังจากที่ไม่มีม้าให้ขี่ ไม่มีที่ให้ไป เลยไม่ยอมขยับเขยื้อนร่างกายมากว่าหนึ่งปี จนจับพลัดจับผลูมาจับไม้แบดเพราะไปจิ้มสมัครเอาชมรมแบดมินตันของที่ทำงาน แต่สุดท้ายคอร์ทอยู่ไกลไปไม่ไหว เลยหาวิธีตีแบดแบบไม่มีเพื่อนให้ชวน จิ้มเข้ากลุ่มมั่วในเฟสบุ๊ค จนได้มาวนๆเวียนๆ เรียนๆเล่นๆ เป็นมือใหม่อยู่กับวงการนี้ เรื่องนี้ให้อะไรเราบ้าง
ข้อหนึ่งคือเราดีใจที่ในที่สุดเราก็ได้เดินออกจาก comfort zone ลองหาอะไรใหม่ๆ ไปสถานที่ใหม่ๆ พบปะเพื่อนใหม่ๆบ้าง หากคุณไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์ด้านกีฬา จับอะไรก็เก่ง เล่นอะไรก็รอด คุณไม่รู้หรอกว่าเด็กที่เคยร้องไห้ไม่อยากไปโรงเรียนเพราะสอบตกวิชาปิงปอง สอบชู้ตบาสแล้วถูกลูกกระแทกหน้าจนขาแว่นเบี้ยว ฟันดาบจนเอ็นเข่าอักเสบเฉียบพลันเดินออกจากสนามไม่ได้จะโตมาเป็นคนเสียความมั่นใจกับกีฬาแค่ไหน
เราเป็นลูกคนเดียวที่โตกับพ่อที่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย โตมาด้วยการถูกฝากเลี้ยงกับเพื่อนอาจารย์คนไหนก็ตามที่ว่างจากชั่วโมงสอนและพอมีใจเอ็นดูเด็กอยู่บ้าง เราเลยไม่มีเพื่อนวัยเด็ก เล่นกับเพื่อนไม่เป็น โตมาในชั้นอนุบาล ประถมแบบงงๆ พออ่านหนังสือได้ก็ยึดหนังสือเป็นเพื่อน พอมัธยมปลายมาขี่ม้าก็ยึดม้าเป็นเพื่อนแทนมนุษย์ไปเลย เราไม่ได้มีปัญหากับการเข้าสังคมค่ะ แต่เราเสียการพัฒนาทักษะการเล่นกีฬาเป็นทีม น่าจะเริ่มจากการไม่เคยเล่นตี่จับกับเพื่อน เราเลยสร้าง comfort zone กับกีฬาประเภทเล่นคนเดียว เจ็บคนเดียว เช่น ขี่ม้า ต่อยมวย โยคะ รวมถึงวิ่งระยะไกล ไปคนเดียว กลับคนเดียว จะล้มลุกคลุกคลาน ตกม้า ตะคริวกิน เราเรียกแพทย์สนามได้ค่ะ เพื่อนไม่ต้อง พอมาตีแบด งานเข้าสิคะ มันไม่ใช่ตีสควอชจะได้เล่นกับกำแพง เราเลยลองเข้าไปหาเพื่อนตีแบดในเฟสบุ๊ค จนพอเข้าใจว่าเดี๋ยวนี้แบดมินตันเขามีการรวมตัวกันเล่นเรียกว่า ‘ก๊วน’ โดยผู้จัดก๊วนจะช่วยอำนวยความสะดวกด้านการจองสถานที่และจับคู่ผู้เล่นให้ สรุปคือไม่ต้องมีเพื่อนก็ตีแบดได้แล้วค่ะ 
มาถึงการเข้า ‘ก๊วนแบด’ จนได้ ใช่ค่ะ ไม่มีเพื่อน แต่ควรมีฝีมือเข้าไปสักนิด เรานี่ไปพร้อมคำว่า ‘ไม่จับไม้แบดมา 20 ปีแล้วค่ะ เคยเรียนตอน ป.3 จบคอร์สแล้วจบกัน’ เราได้รับทั้งคำตอบรับและปฏิเสธ เนื่องจากความไม่เป็นเลยของเราอาจทำให้เพื่อนร่วมตีเกมไม่สนุกได้ ซึ่งข้อนี้เราเข้าใจดีค่ะ และขอบคุณทุกครั้งที่เราได้รับคำปฏิเสธแบบตรงไปตรงมา แต่สุดท้ายเราก็หาคนใจดีที่ยอมรับเราจนได้ การเข้าก๊วนและร่วมเกมแบบงงๆสอนอะไรดีๆเราหลายอย่างเลยค่ะ เราได้เห็นบุคลิกภาพและบทบาทการแสดงออกที่แตกต่างกันของซึ่งแฝงอยู่ความถนัดของคนคนนั้น บางคนเก่งและชอบเป็นครู ชอบแบ่งปันความรู้ คอยบอกตลอดว่าต้องยกไม้ไว้ มายืนตรงนี้ ทำอย่างนี้ บางคนเก่งแต่ชอบทำให้ดูและช่วยแก้ไขในทันที บางคนสอนและปล่อยให้ลองทำ คอยบอกว่าตีเลย พลาดช่างมัน ไม้ตีไม่ถูกลูกก็ไม่เป็นไร บางคนจริงจังและชอบวางแผน ทั้งหมดนี้เราไม่ต้องการสื่อถึงเรื่องน้ำใจหรือผิดถูกใดๆนะคะ แต่เรารู้สึกเหมือนเห็นตำราสอนการบริหารจัดการลอยอยู่ตรงหน้าเลย ไม่มีคำว่าผู้นำหรือที่ดีกว่า มีแค่วิธีการที่แตกต่างกัน จะ micro management หรือ laissez faire ก็ล้วนมีข้อดีข้อเสียและเหตุผลในตัวของมันเอง แต่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือน้ำใจนักกีฬาและนอกจากนี้คนจัดก๊วนก็ต้องรู้จักการ put the right man on the right job จริงๆค่ะ การบริหารจัดการคนเลือกคนที่มีบุคลิกภาพและความสามารถที่อยู่ร่วมกันได้ และมีเงื่อนไขความต้องการที่ตอบสนองต่อกันได้บนเงื่อนไขว่าทุกคนคือลูกค้า วิชาคนแบบนี้ไม่ง่ายเลย ไม่เช่นนั้น HR เก่งๆคงไม่เป็นมนุษย์ทองคำแบบที่ technology หรือ AI ก็ทดแทนไม่ได้อย่างทุกวันนี้
ก้าวออกจาก comfort zone มาได้ ง่ายไหมกับแบดมินตัน ก็แค่ไม้แบดหนึ่งอันในมือ?
ตอบเลยว่าไม่ง่ายค่ะ กับร่างกายที่ถอยห่างการออกกำลังไปนาน กติกาอะไรก็งงไปหมด ตั้งใจ google ท่องไปเต็มที่ พอไปอยู่ในสนามจริงๆก็หลงๆลืมๆ แต่นอกจาก มิตรภาพและสุขภาพแล้ว ทั้งหมดที่เล่ามานี้มันยิ่งใหญ่ต่อใจคนคนนึงมากค่ะ พูดคำว่าเพื่อนสนามม้ามาหลายปี จากวันนี้จะได้ลองพูดคำว่าเพื่อนสนามแบดบ้างค่ะ
มาถึงตรงนี้ โอลีฟขอขอบคุณเป็นการส่วนตัวสำหรับคุณตั้ม 321 SMASH ที่ยอมให้โอกาสโอลีฟมาเริ่มแบบงงในสนาม คอยดูแลว่าใครจะประกบแล้วลากโอลีฟถูลู่ถูกังไปในเกมได้บ้าง ขอบคุณเพื่อนๆ (ทั้งพี่และน้อง) ทุกคนที่ยอมเสียสละเวลาที่น่าจะได้เล่นเกมสนุกกว่านี้มาสอนโอลีฟและช่วยให้สองสัปดาห์แรกซึ่งมักเป็นช่วงเวลาชวนท้อที่สุดมันผ่านไปแบบไม่ยากนัก
เครดิต
ภาพประกอบ Miss Olive (ผู้เขียน)
แต่งภาพ Canva
321 SMASH โดย คุณตั้ม
เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !